روایت یک قهرمان;
از نقاشی ساختمان تا خط دروازه تیم‌ملی
مجتبی راعی، جوان محمودآبادی و دروازه‌بان تیم‌ملی فوتبال قطع عضو ایران، از دردها و افتخارهای مسیر قهرمانی می‌گوید؛ از روزهای سخت تمرین با دست شکسته تا رؤیای بازی در لیگ‌های خارجی. او نماینده‌ای است از نسلی که با یک پا در میدان و با تمام وجود، از هویت ورزشی خود دفاع می‌کند.
به گزارش پایگاه خبری «آوای محمودآباد» به نقل از خبرگزاری فارس، مجتبی راعی، دروازه‌بان تیم‌ملی فوتبال قطع عضو کشور، در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس به بیان افتخارهای حرفه‌ای، دشواری‌های مسیر ورزش تخصصی معلولان و دغدغه‌های تیم‌ملی در غیاب حمایت‌های نهادهای ذی‌ربط پرداخت. او نماینده‌ای از نسلی پرتلاش است که با وجود محدودیت‌های جسمی و مالی، آرزوی پرچم‌داری وطن را با جدیت دنبال می‌کنند.راعی در ابتدای گفت‌وگو اظهار کرد: تیم‌ملی، بالاترین سطح ورزشی برای هر ورزشکار است. افتخار می‌کنم که توانستم پیراهن تیم‌ملی را بر تن داشته باشم.وی بزرگ‌ترین چالش دوران ملی‌پوشی را اردوهای پایانی پیش از اعزام دانست و افزود: استرس ناشی از حذف برخی نفرات، بر عملکرد فنی بازیکنان تأثیر می‌گذارد. یک ورزشکار حرفه‌ای باید توانایی مدیریت این فشار را داشته باشد اما در آخرین اردوی پیش از اعزام، دچار شکستگی دست شدم و فرصت حضور در جام جهانی ترکیه را از دست دادم.راعی با اشاره به شرایط اقتصادی کنونی کشور گفت: در شرایطی که بیشتر اعضای تیم علاوه بر ورزش، مشغول کار روزانه هستند، ادامه مسیر ورزشی بسیار دشوار شده است. شخصاً با وضعیت قطع عضو، در زمینه نقاشی ساختمان فعالیت می‌کنم و با وجود خستگی‌های زیاد و هزینه‌های سنگین، باید کار را رها کرده و خود را برای تمرینات آماده کنم.وی افزود: گاهی اوقات به خودم می‌گویم دیگر ادامه ندهم، اما علاقه به فوتبال مانع از ترک این مسیر می‌شود. شاید باید ما را به کمپ ترک اعتیاد به فوتبال ببرند!
دستاوردهای ملی و جایگاه اجتماعی
راعی با اشاره به موفقیت‌های اخیر تیم‌ملی فوتبال قطع عضو کشور گفت: در سه سال گذشته، دو مقام سومی کسب کرده‌ایم که با اندکی خوش‌شانسی می‌توانستیم به مقام قهرمانی دست یابیم. حضور در تیم‌ملی اعتبار قابل توجهی در جامعه و محیط زندگی برای ما به همراه داشته است.در ادامه گفت‌وگو، راعی به نبود حمایت‌های مالی و سازمانی از ورزش فوتبال قطع عضو اشاره کرد و اظهار داشت: تاکنون تمام اردوها و مسابقات با هزینه‌های شخصی برگزار شده‌اند. هیچ نهاد رسمی تاکنون به طور مستقیم از تیم حمایت نکرده است. اخیراً یکی از خیرین در شهرستان بهشهر جهت تهیه لباس یک‌دست برای مسابقات به کمک ما آمد، اقدامی که جای تقدیر دارد اما نشان‌دهنده عمق بی‌توجهی سازمان‌ها است.
غیبت رسانه‌ها؛ تیمی ناشناخته برای جامعه
راعی از عدم اطلاع‌رسانی رسانه‌ها گلایه کرد و گفت: تاکنون پوشش رسانه‌ای مناسبی برای تیم‌ملی فوتبال قطع عضو وجود نداشته است. حتی شما نیز تا پیش از این گفت‌وگو از وجود چنین تیمی بی‌اطلاع بودید. معرفی این رشته نه‌تنها موجب آگاهی‌بخشی می‌شود، بلکه فرصت جذب اسپانسر و انگیزه‌بخشی به افراد مشابه ما را فراهم می‌کند.دشواری‌های فنی فوتبال قطع عضووی با ارائه شرحی از تفاوت‌های فنی این رشته اظهار کرد: در زمین‌هایی به طول ۷۰ متر، هفت بازیکن با یک پا بازی می‌کنند و دروازه‌بان باید تنها با یک دست دروازه‌بانی کند. هماهنگی بین عضلات، تمرکز روی توپ، حفظ تعادل، عبور و شوت در یک حرکت باید انجام شود. این پیچیدگی در فوتبال معمولی وجود ندارد.
قراردادهای خارجی، فرصت‌های محدود
راعی با اشاره به وضعیت جذب بازیکنان ایرانی در لیگ ترکیه گفت: ترکیه حرفه‌ای‌ترین لیگ فوتبال قطع عضو را دارد و به بازیکنان ایرانی حقوق مناسب پرداخت می‌کند. هم‌اکنون دو بازیکن از تیم مازندران و سه بازیکن دیگر از دیگر تیم‌های ایرانی در لیگ ترکیه مشغول به فعالیت هستند.وی افزود: لیگ ترکیه گلر خارجی جذب نمی‌کند، و گرنه من نیز علاقه‌مند بودم به آن لیگ ملحق شوم. در ایران هیچ لیگ حرفه‌ای با قرارداد رسمی برای این رشته وجود ندارد.
تبعیض سازمانی؛ ورزشی در حاشیه نهادها
راعی به موارد تبعیض و بی‌توجهی سازمان‌ها اشاره کرد و گفت: برای تهیه یک‌دست لباس تیمی، یکی از بازیکنان جانباز به مسئول ورزش جانبازان و معلولین مراجعه کرد، اما پاسخ شنید که این رشته به آن مجموعه مرتبط نیست. درحالی‌که تهیه ۱۰ دست لباس، با توجه به هزینه‌های معمول سازمان‌ها، رقم قابل توجهی نیست.وی افزود: با این وجود، در شهرستان محمودآباد، رحیمی با روی گشاده و از بودجه شخصی، لباس تهیه کرد. در سطح ملی، به دلیل اختلافات داخلی، مسئولان فدراسیون حاضر به حمایت از اردوهای تیم‌ملی نبوده‌اند.راعی در پایان گفت: هزینه‌های فوتبال قطع عضو بسیار اندک است. همان‌طور که یکی از بازیکنان بیان کرد: یک جفت کفش برای دو نفر کافی است. ما نه حقوق می‌خواهیم نه قرارداد، تنها انتظارمان حمایت حداقلی سازمان‌هاست تا بتوانیم این مسیر دشوار اما افتخارآفرین را ادامه دهیم.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0